Patron i historia szkoły
EDMUND BAKALARZ
1913 - 1942
Urodził się w dn. 24.X.1913 roku we wsi Nawarzyce w powiecie jędrzejowskim. Po ukończeniu Seminarium Nauczycielskiego w 1934 roku oraz po zakończeniu szkoły podchorążych w 1935 roku podjął prace nauczycielską, pracował w szkole podstawowej w Kowali, w Rudzie Wielkiej, w Kierzu Niedźwiedzim. W roku 1939 jako eksternista zdobywa świadectwo dojrzałości w Liceum Ogólnokształcącym w Radomiu, marząc o dalszym kształceniu zdał egzamin wstępny cło Akademii Górniczo-Hutniczej. Napaść hitlerowców na Polskę uniemożliwiła mu realizację zamierzonych planów. W 1939 roku w walce pod Wieluniem został ciężko ranny w głowę.
Po klęsce wrześniowej obejmuje posadę nauczyciela w szkole podstawowej w Jeżowej Woli, a następnie przyjmuje etat nauczyciela w naszej szkole, Edmund Bakalarz w grudniu 1940 roku składa przysięgę na ręce przedstawicieli ruchu ludowego pod nazwą"Chłopska Straż" i obejmuje funkcję kapitana szkoleniowego na powiat Radom. Rozpoczął energiczną działalność konspiracyjną pod pseudonimem "Szron". W 1942 nastąpiła fala masowych aresztowań nauczycieli - oficerów rezerwy.
Dnia 4 czerwca 1942r. został aresztowany Edmund Bakalarz i Leon Chrust.4 czerwca 1942 roku - pisze Leon Chrust zostaliśmy aresztowani i wywiezieni do Oświęcimia w dniu 6.VI.1942 roku. Po pięciu miesiącach pobytu w obozie, okrutnym, maltretowaniu i straszliwej głodówce doprowadzającej wagę dorosłego człowieka do 37-39 kg. Wycieńczony tyfusem brzusznym organizm kolegi Bakalarza stał się nieprzydatny do pracy fizycznej. Nr 37618 skreślono z ewidencji obozowej, a ciało pokurczone, kostne piszczele polecono zawlec do komory gazowej. 12 października 1942 roku wśród zgromadzonych na stosie, wymęczonych ciał przed drzwiami krematorium w Oświęcimiu znalazły się zwłoki pierwszego Komendanta BCh powiatu radomskiego czekającego na spalenie.
Tak zginął człowiek o wielkich wartościach, walorach społecznych i patriotycznych i hetmańskiej postawie, tworzący zręby organizacyjne BCh w powiecie radomskim.
HISTORIA SZKOŁY
Początki oświaty na terenie Starej Woli Gołębiowskiej.
Do roku 1914 nie było szkoły na terenie wsi Stara Wola Gołębiowska, ani też w żadnej pobliskiej miejscowości. Sąsiedztwo Radomia pozwalało jednostkom zdobywa wykształcenie, często kosztem wyrzeczeń całej rodziny; jedno dziecko spośród kilkorga zostawało nauczycielem, być może księdzem, pozostałe mogły liczyć na naukę zawodu. Potrzeba zdobywania choćby podstawowych umiejętności przez poddanych rosyjskiego zaborcy była zupełnie obojętna włazom. Na terenie Królestwa Polskiego podejmowano różnorodne inicjatywy społeczne
- za najbardziej palącą uważano kwestię walki z analfabetyzmem.
Do Starej Woli Gołębiowskiej przybył zesłaniec Michalski gotowy do podjęcia takiej właśnie pracy u podstaw. Skupił wokół siebie grupę zainteresowanych edukacją młodych ludzi, którym organizował naukę. Zajęcia te odbywały się w domach słuchaczy. W 1917 roku szkoła w Starej Woli otrzymuje oficjalny dokument zatwierdzający jej istnienie. Pierwszą nauczycielką jest Stefania Korybska skierowana w 1916 roku do Szkoły w Starej Woli przez Dozór Szkolny Gminy Radom. Otrzymuje pensję w wysokości 1200 koron (1916/1917). Szkoła nie posiada budynku ? lekcje odbywają się w domach prywatnych - posiada jednak budżet, pierwsze pomoce naukowe Ruchome abecadło - zapisane w inwentarzu szkolnym.
W 1918 roku pojawią się: Mapa Polski ( polityczna ),Mapa Europy(fizyczna), Tablice: Anatomia człowieka, Formy Ziemi, Rasy ludzi, Grzyby jadalne i trujące, tarcza zegarowa, globus.
System organizacji pracy placówki obejmuje też szczegółowe informacje dotyczące prowadzenia dokumentacji szkolnej, inwentaryzacji. Nauczyciele mają obowiązek uczestniczenia w kursach i konferencjach ? stałego doskonalenia. Jednoklasowa szkoła zostaje w kolejnych latach powiększona o drugą klasę. Nauczycielka i kierowniczka otrzymuje zgodę (misję kanoniczną) na nauczanie religii. Uczniowie i nauczyciele są zobowiązani przez władze oświatowe do darmowych zbiórek ziół (jagód jałowca, kwiatów dziewanny, bzu, mniszka lekarskiego, lipy, skrzypu,etc.) .
Z woli władz szkolnych w roku 1917/1918 uczniowie są zwolnieni z nauki w okresie wzmożonych prac polowych, czyli od 28 września do 12 października 1917 roku. Troską władz jest zapobieganie i przeciwdziałanie skutkom epidemii tyfusu. Najpilniejsi w nauce otrzymują nagrody, na które inspektor obwodowy przyznaje kwotę 15 koron.
W wolnej Polsce
Szkoła powszechna obowiązkowa dla wszystkich- powszechna oświata, w tym walka z analfabetyzmem. Hasła wpisane do programów pierwszych rządów starano się wdrażać poprzez przyjmowanie dzieci w różnym wieku do klas początkowych, tworzenie klas początkowych w możliwie dużej ilości.
W Starej i Nowej Woli Gołębiowskiej powstają takie szkoły. Zwiększa się liczba nauczycieli i uczniów.
W Nowej Woli Gołębiowskiej uczą Maria Ciepielówna (1920), Jadwiga Bronisława Smereczańska, Władysława Skrzyszewska (1928/1929).
Lekcje odbywały się w gospodarstwie Stefana Czarneckiego.
2- klasowa szkoła w Nowej Woli liczyła 64-84 uczniów w latach 1920-1922, później
1-klasowa 4- oddziałowa szkoła w latach 1923-1930-podobne liczby , najwięcej w roku
1923/24-92 uczniów.
Szkoła w Starej Woli prowadzona początkowo przez Stefanię Korybską, od 1 XII 1919 roku przez Florentyn Mazurkiewiczównę, która pozostanie w Starej Woli do wybuchu drugiej wojny światowej dwukrotnie zmieniając nazwisko na Dziewiecka, a następnie Kwiatkowska .
Uczniowie szkoły w Starej Woli w liczbie od 70 do 92 pochodzą z Krzewienia , Mlecznej, Gołębiowa. Zajęcia odbywają się w budynkach gospodarskich ? Bińkowskich we wschodniej części wsi.
W latach wojny
Dojrzewająca myśl o wzniesieniu budynku szkoły zostaje zrealizowana na początku wojny. Jednakże kierowanie budową i prowadzenie zajęć przekraczało umiejętności i możliwości dotychczasowej kierowniczki. Stąd decyzja o powołaniu na stanowisko kierownicze Leona Chrusta , który 1 października 1939 (po bitwie nad Bzurąi po uciecze z niewoli niemieckiej) energicznie przystępuje do działania i oddaje do użytku dwiesale ? prowadzi też zajęcia
w klasie III i IV, natomiast Florentyna Kwiatkowska w I-szej i II .
Decyzją władz okupacyjnych wieloletnia nauczycielka szkoły w Starej Woli traci pracę i pozostaje w stanie nieczynnym do końca wojny. Jej niezwykle trudną sytuację eszcze bardziej komplikuje fakt samotnej opieki nad dwunastoletnim wówczas synem i nieobecność męża wywiezionego do obozu w Auschwitz. Trudno powiedzieć, czy geniusloci Starej Woli, czy raczej zalety osobiste dały Florentynie Kwiatkowskiej siłędo zaangażowania się w tajne nauczanie. Faktem pozostaje, że odsunięta, pozbawiona okupacyjnych kartek przez pięć lat walczyła nie tylko o własną rodzinę, pozostała wciąż tą samą osobą, o której wizytatorzy pisali ?? zachowanie zarówno w szkole, jaki poza nią bez zarzutu? (W 1945 r na krótko wróci do Starej Woli, aby ostatecznie podjąć pracę w szkole na Wacynie).
Tymczasem do Starej Woli przybywa Józefa Chrust- małżonka kierownika. Zatrudniony zostaje także Edmund Bakalarz-nauczyciel szkół w Kierzu Niedźwiedzim, Jeżowej Woli, Rudzie Wielkiej.
Szkoła powiększa się w związku z likwidacją szkoły w Mlecznej.
Liczba uczniów podwaja się: w roku 1938 ? 85 uczniów- w roku 1940-162, w 1943- 186 uczniów.
Oto przydział obowiązków w latach wojny
W roku szkolnym 1939 /40 Florentyna Kwiatkowska-------------klasa I i II
Leon Chrust- Klasa --------------------klasa III i IV
W roku szkolnym 1940/1941- Maria K.- klasa II i III
Leon Chrust klasa IV, V
Edmund Bakalarz- klasa VI
W roku 1941/42 Helena Kwapińska ----------------klasa I, II, III, IV
Leon Chrust --------------------- klasa V
Edmund Bakalarz------------------------------------klasa VI
1942/43
Władysława Skrzyszewska ------------------ -- klasa I i III
Helena Kwapińska--------------------------------- klasa II i IV
Józefa Chrustowa----------------------------------klasa V i VI
1943/44
Władysława Skrzyszewska ------------------ -- klasa I i III
Helena Kwapińska--------------------------------- klasa I i II
Józefa Chrustowa----------------------------------klasa V
Obecność Edmunda Bakalarza sprawia, że mała szkoła staje się jednym z miejsc, w których tętniło życie walczącego narodu, przynajmniej środowisk ludowych. Wokół Edmunda Bakalarza gromadzą się działacze Chłostry ? później BCH i AK. 12 grudnia 1940 roku Edmund Bakalarz i Leon Chrust wstępujądo BCh. Edmund Bakalarz przyjmuje pseudonim Szron powołany zostaje na Komendanta Powiatowego do spraw organizacyjnych i szkoleniowych a Leon Chrust, pseud. Mundekna szefa zaopatrzenia w brońi amunicję. Było to możliwe, ponieważ budowa szkoły stworzyła doskonałe warunki do ukrycia ?Ośrodka konspiracyjnego? przeniesionego z ulicy Wałowej przez nauczyciela Podrygałłę.
W 1941 roku zlikwidowane zostały szkoły w Kozłowie, Jatrzębi i Lesiowie. W szkole pracują odtąd Helena Kwapińska i Janina Borowska ( Jańciunia).
7 maja 1942 roku 90% zabudowań Starej I Nowej Woli zniszczył pożar spowodowany iskrami z przejeżdżającego pociągu towarowego (niektórzy mieszkańcy twierdzą, że widzieli niemieckich żołnierzy przenoszących owe iskry). Zgodnie z zarządzeniem władz niemieckich budynek szkoły został zajęty przez pogorzelców. Kierownik Chrust zajął się zorganizowaniem dożywiania, wykorzystując produkty z Komitetu Opiekuńczego. W pożarze spłonęła słynna w organizacji Stodoła Prażmowskiego czyli Ośrodek - tak nazwany został a przekazana przez Andrzeja Prażmowskiego wolnostojąca stodoła, wykorzystywana jako budynek sypialny przez Edmunda Bakalarza i Leona Chrusta oraz jako tajny magazyn broni i amunicji. Edumnd Bakalarz odtąd nocuje w szkole, a Leon Chrust na strychu swojego domu.
4 czerwca 1942 roku w ramach szerszej akcji eksterminacji inteligencji polskiej, zwłaszcza aktywnych i energicznych jej przedstawicieli, Gestapo aresztuje Edmunda Bakalarza i Leona Chrusta i wywozi ich do obozu w Auschwitz. W październiku 1942 roku Edmund Bakalarz umiera na tyfus. 17 czerwca 1945 roku Leon Chrust wrócił z Auschwitz.
W PRL-u
Powrót oznaczał dla Leona Chrusta natychmiastowe podjęcie pracy. Kończy trzecią salę pozostawioną w 1942 roku, buduje komórkę na opał, mieszkanie dla woźnego, ustępy . W marcu 1946 roku po przeprowadzonej wizytacji został przeniesiony na stanowisko Dyrektora 3- letniej Szkoły Przemysłowej przy Zakładach Metalowych w Radomiu. Jednak jego związki ze szkoła w starej woli Gołębiowskiej nie kończą się. Wciąż po przeciwnej stronie drogi stoi dom ? będą w nim mieszkać nauczyciele z rodzinami.
Budynek przedwojennej podstawówki okazuje się zbyt ciasny w sytuacji postępującego wyżu demograficznego, obowiązującej powszechności oświaty, zapewne także peerelowskiej buty , że zlikwidowany został w Polsce analfabetyzm wraz wejściem jedynego słusznego ustroju.
W 1966 roku , a więc po ponad 20 latach udaje się podjąć budowę nowej , właściwe dwóch pomieszczeń w dostawionej ceglanej przybudówce do drewnianej bazy rozpoczętej jeszcze przed wojną. Nie jest to wielki sukces zważywszy, że szkoła nie ma własnego dostępu do wody( woda przynoszona jest ze studni) a jedyne urządzenia sanitarne stanowią zewnętrzne ubikacje zbudowane przed 20 laty. Przez kolejne 20 lat zmian będzie jeszcze mniej i będą one miały charakter kosmetyczny. Do końca funkcjonowania dawnego obiektu szkolnego( 2009r.) szkoła ogrzewana będzie piecami, choć w latach 90- tych pojawi się woda, toalety w dobudowanym niskim budynku.
Zabudowania nie stanowią o sukcesie edukacyjnym, choć ułatwiają pracę i naukę. Sukcesem edukacyjnym są osiągnięcia uczniów i pozycja szkoły w środowisku. W tym obszarze zmiany następują nieustannie i można je rozważać zarówno jako sukcesy jaki porażki.
Nauczyciele pracujący w szkole, często z poświęceniem a zawsze z sumiennością stanowią o jakości efektów pracy w szkole. Niektórzy nie wytrzymują trudów i wyzwań środowiska i warunków lokalowych , odchodzą po jednym czasem dwóch latach. Ci, którzy zostają na dłużej zawsze na swoim koncie odnotowują sukces. Środowisko szkolne i lokalne nigdy tego nie zapomina.
Organizacyjnie i dydaktycznie szkoła podlega wszystkim przekształceniom, które targają epoką. Wspomnijmy choćby sposób świętowania uroczystości państwowych, inwigilacji przez organy i instytucje PZPR, kolejne reformy.
W Starej Woli udaje się jednak udaje się uniknąć stereotypu i nadać szkole imię prawdziwego bohatera, którego nie trzeba się wstydzić, ani zmieniać po latach, co przydarzyło się tylu radomskim szkołom. W 1973 roku szkoła otrzymuje imię Edmunda Bakalarza- nauczyciela, żołnierza BCH podziwianego w środowisku .
1973- nadanie szkole imienia Edmunda Bakalarza
1984 Włączenie do Radomia ? przyjęcie numeru szkoły radomskiej
Szkoła Podstawowa nr 19 im Edmunda Bakalarza w Radomiu
1985- powrót religii do szkoły -w wolnej i demokratycznej szkole
W III Rzeczpospolitej
Przez lata zmieniło się środowisko, z którego rekrutują się uczniowie obecnej szkoły. Dawniej uczyły się tu dzieci rolników lub robotników z podmiejskiej wsi, tradycyjnej i jednorodnej kulturowo. Obecnie środowisko lokalne jest bardziej zróżnicowane – od ulic z dawnego obwodu szkoły, poprzez nowopowstałe ulice, do osiedla bloków socjalnych przy ulicy Marii Gajl. Determinuje to szkołę do realizacji nowych i trudnych wyzwań, zadań i przedsięwzięć.
Istnienie PSP nr 19 było wielokrotnie zagrożone. W latach 1998 – 2006 władze kilkakrotnie nosiły się z zamiarem likwidacji naszej szkoły. Ta niekorzystna sytuacja wymagała od całego środowiska szkolnego i lokalnego ogromnego zaangażowania i determinacji w dążeniu do utrzymania placówki. „Obrona” szkoły zakończyła się sukcesem, a ówczesne władze podjęły decyzję o budowie nowego budynku szkoły.
Rok szkolny 2007/2008 był przełomowy w historii PSP nr 19 z uwagi na rozpoczęcie budowy nowej siedziby szkoły. W lutym 2009 r. ( ferie zimowe ) odbyła się przeprowadzka do nowo wybudowanej części dydaktycznej placówki. Salę gimnastyczna, boisko szkolne, plac zabaw oddano do użytku jesienią 2009r. Następnie uruchomiono stołówkę szkolną, która w pierwotnej wersji miała funkcjonować na zasadach cateringu. Jednakże dzięki staraniom udało się uzyskać zgodę na funkcjonowanie szkolnej kuchni.
W nowym budynku szkolnym znajduje się 10 sal lekcyjnych, biblioteka, świetlica, gabinet pedagogów, gabinet pielęgniarki szkolnej, sala gimnastyczna, stołówka.
Koszt wyposażenia nowej placówki poniosła gmina, jednakże nie było to wyposażenie kompletne. W roku 2009 szkoła napisała wniosek o pozyskanie funduszy z subwencji oświatowej Ministerstwa Edukacji Narodowej. W ten sposób uzyskano ok. 100 tys. złotych na zakup nowych pomocy dydaktycznych. W ramach funduszy z subwencji kompleksowo wyposażono pracownię informatyczną ( 16 stanowisk komputerowych ), zakupiono szereg nowoczesnych pomocy dydaktycznych i sprzętu niezbędnego do prowadzenia zajęć. W roku 2010 szkoła ponownie opracowała wniosek o przyznanie subwencji na doposażenie sali gimnastycznej. Pozyskano ok. 50 tys. złotych, które wydatkowano na sprzęt i urządzenia sportowe. W ramach projektu rządowego „Radosna Szkoła” utworzono i wyposażono miejsce do zabaw w szkole dla klas 1-3 oraz zbudowano nowoczesny plac zabaw.
Na bieżąco i w miarę możliwości finansowych dokonywano zakupów nowoczesnych pomocy dydaktycznych i sprzętu szkolnego: zakup laptopów i programów komputerowych dla administracji szkolnej i nauczycieli, projektory multimedialne, ekrany projekcyjne, telewizory, gry edukacyjne, zabawki do oddziałów przedszkolnych i świetlicy, wzbogacano zbiory biblioteki szkolnej, założono szkolny radiowęzeł i monitoring wizyjny.
Obecnie każda sala lekcyjna, pracownia wyposażona jest w nowoczesne urządzenia multimedialne: laptopy, projektory, dostęp do Internetu. Dzięki temu mogliśmy w roku szkolnym 2014/2015 prawidłowo rozpocząć realizację zadań w ramach projektu „Zintegrowany system zarządzania oświatą na terenie Gminy Miasta Radomia”.
Sztandar szkoły ufundowany został z dobrowolnych składek środowiska szkolno-lokalnego dzięki akcji „ Pod wspólnym sztandarem” prowadzonej przez uczniów i nauczycieli w 2005r. Sztandar wykonano w Pracowni Haftu Artystycznego według projektu p. Krystyny Duchnik. Poświęcenie sztandaru odbyło się podczas jubileuszu 95 – lecia szkoły – listopad 2009. Zbiegło się to z okolicznością otwarcia nowego budynku szkoły.
Od wielu lat szkoła prowadziła szereg działań w kierunku uczestnictwa w projektach unijnych i rządowych.
Projekty unijne:
- Wiedza to podstawa – zajęcia dodatkowe i wyrównawcze dla uczniów radomskich podstawówek w latach 2009-2012 ( Gmina Miasta Radomia).
- Mazowieckie Centra Talentu i Kariery- Szkoły Startu do Kariery – 2011 -2013 ( Mazowieckie Samorządowe Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Warszawie i Radomiu ). W ramach tego projektu ( oprócz licznych zajęć pozalekcyjnych) została zorganizowana i sfinansowana Letnia Szkoła Kreatywności.
- Indywidualizacja procesu nauczania w klasach I-III radomskich szkół podstawowych w latach 2012-2013 (Gmina Miasta Radomia);
- Dziecięca Akademia Przyszłości – wyrównywanie szans edukacyjnych uczniów poprzez dodatkowe zajęcia rozwijające kompetencje kluczowe w szkołach podstawowych w latach 2012-2013 ( Gmina Miasta Radomia).
- Moja przyszłość- wyrównanie szans edukacyjnych uczniów poprzez dodatkowe zajęcia rozwijające kompetencje kluczowe w latach 2014-2015 ( Gmina Miasta Radomia)
Projekty rządowe:
- Radosna Szkoła- edycja 2010- zorganizowanie i wyposażenie miejsc do zabaw w szkole; Radosna Szkoła- edycja 2012 –plac zabaw
- Rowerem do szkoły – stojaki do rowerów przed szkołą;
- Owoce w szkole – od roku szkolnego 2009/2010 do chwili obecnej;
- Szklanka mleka;
- 5 porcji warzyw, owoców i soku.
Programy społeczne:
- Szkoła bez przemocy;
- Bezpieczna i przyjazna szkoła;
- Warto być dobrym
- Narkotyki, albo życie;
- Wolność oddechu;
- Trzymaj formę;
- Spójrz inaczej
- Przemoc boli
Udział w projektach przynosi całej społeczności szkolnej wiele korzyści.
W ramach realizacji projektów uczniowie mogą uczestniczyć w zajęciach pozalekcyjnych, które dają szanse na wyrównywanie braków w nauce, kształtują i rozwijają umiejętności i zainteresowania, pozwalają na efektywne zagospodarowanie czasu wolnego. Uczniowie mają możliwość brania udziału w wielu wycieczkach, spektaklach teatralnych, wyjściach do kina.
Dzięki udziałowi w projektach szkoła pozyskała wiele pomocy dydaktycznych i sprzętu niezbędnego do prowadzenia zajęć: Są to: podręczniki dla uczniów, książki metodyczne dla nauczycieli, pomoce dydaktyczne: gry edukacyjne, programy multimedialne, zabawki; sprzęt: laptopy, projektory multimedialne , ekrany projekcyjne, radioodtwarzacze, aparat cyfrowy, materiały piśmiennicze.
W ramach projektów nauczyciele uczestniczyli w licznych kursach, szkoleniach i konferencjach, nabywali nowe doświadczenia w pracy z uczniem. Istotnym dla nas faktem przy realizacji jednego z projektów była możliwość pracy na platformie edukacyjnej.
Pisząc historię szkoły nie można nie wspomnieć o rodzicach, którzy zawsze byli i są integralną częścią środowiska szkolnego, bo szkoła bez rodziców nie jest prawdziwa szkołą. To oni wspierają inicjatywy, pomagają w ich realizacji, pozyskują sponsorów i poświęcają swój czas dla szkoły. Rada Rodziców skupia ludzi, którzy doskonale rozumieją, że swoim zaangażowaniem mogą znacząco wpływać na jakość pracy szkoły, która wykorzystuje cenne uwagi, spostrzeżenia, wnioski i pomysły, które pozwalają budować szkołę przyjazną i otwartą. Zaangażowanie rodziców w działania i przedsięwzięcia szkoły sprzyja przyjaznemu towarzyszeniu młodym ludziom w poszukiwaniu ich własnej drogi rozwoju.
„ Mała szkoło przy drodze, w swą historię wsłuchana”– te słowa naszego szkolnego hymnu mówią nie tylko o kultywowaniu przez nas długiej i chlubnej historii naszej placówki, ale uświadamiają nam również jak bardzo zmieniła się nasza szkoła. Od nauczania w „wiejskiej izbie” do nauki w pięknym, nowoczesnym, i doskonale wyposażonym budynku- takim na miarę XXI wieku!
Kierownicy, dyrektorzy szkoły:
- 1914 – 1916 – p. Michalski – nauczanie domowe
- 1916 – 1919 – p. Stefania Korybska – utworzenie Szkoły Podstawowej w Starej Woli Gołębiowskiej
- 1919 – 1939 – p. Florentyna Mazurkiewiczówna
- 1939 – 1946 – p. Leon Chrust
- 1946 – 1954 – p. Jerzy Michalec
- 1954 - 1955 – p. Mieczysław Siuda
- 1955 - 1957 – p. Helena Kwapińska ( p.o. kierownika )
- 1957 – 1984 – p. Zygmund Foremniak
- 1984 – 1993 – p. Barbara Sierpińska
- 1993 – 1998 - p. Tadeusz Bator
- 1998 – 2003 – p. Małgorzata Dziewit
- od 2003 - 2023 – p. Jolanta Szpilska
- od 2023 r. do chwili obecnej – p. Ewa Hodyra
